بیماری های مشابه

سارکوم کاپوزی (Kaposi sarcoma - KS) یک نئوپلاسم بدخیم با منشاء سلول‌های اندوتلیال لنفاوی است که در چندین فرم رخ می‌دهد: فرم‌های مرتبط با ایدز (AIDS-associated) و غیرمرتبط با ایدز (non-AIDS-associated). زیرگروه‌های غیرمرتبط با ایدز شامل سارکوم کاپوزی کلاسیک، سارکوم کاپوزی بومی آفریقایی (African endemic) و سارکوم کاپوزی ناشی از درمان (iatrogenic) می‌باشند. تمامی انواع سارکوم کاپوزی ناشی از یا تحت تأثیر ویروس هرپس انسانی نوع ۸ (HHV-8) هستند و یافته‌های پوستی در این انواع از نظر بالینی و هیستوپاتولوژیک غیرقابل تشخیص می‌باشند.

سارکوم کاپوزی یک نئوپلاسم بدخیم با منشأ سلول‌های اندوتلیال لنفاوی است که در چندین شکل بروز می‌کند: مرتبط با ایدز و غیر مرتبط با ایدز. زیرگونه‌های سارکوم کاپوزی غیر مرتبط با ایدز شامل سارکوم کاپوزی کلاسیک، سارکوم کاپوزی آندمیک آفریقایی، و سارکوم کاپوزی یاتروژنیک (iatrogenic) می‌باشد. همه انواع سارکوم کاپوزی تحت تأثیر ویروس هرپس انسانی نوع ۸ (HHV-8) هستند و یافته‌های پوستی از نظر بالینی و هیستولوژیک در میان انواع مختلف آن قابل تمایز نیستند.

آنجیوآندوتلیوماتوزیس (Angioendotheliomatosis) یک تکثیر عروقی پوستی از سلول‌های اندوتلیال در داخل عروق خونی است که شامل اشکال خوش‌خیم و بدخیم می‌شود.

کاپیلاریت (Capillaritis) شرایطی است که در آن التهاب ریزترین رگ‌های خونی پوست منجر به نشت خون و پتشی (نقاط ریز خونریزی زیر پوست می‌شود که با فشار دادن روی آن‌ها سفید نمی‌شوند). کاپیلاریت اغلب در افرادی که برای مدت طولانی می ایستند، مانند افرادی که برای کار زیاد روی پاهای خود هستند، دیده می شود. کاپیلاریت می تواند به طور متناوب ظاهر شود و از بین برود. شایع ترین محل در مویرگ ها پاها اتفاق می افتد، اما می تواند روی تنه و بازوها نیز رخ دهد. کاپیلاریت هرگز روی صورت رخ نمی دهد. کاپیلاریت ممکن است به صورت زیر ظاهر شود: پتشی های قهوه ای قرمز یا قهوه ای تیره در پوست تیره یا پتشی های قرمز روشن یا قرمز تیره در رنگ های پوست روشن تر تغییرات رنگی در ضایعات ممکن است در مراحل مختلف رشد دیده شود پتشی ها می توانند ادغام شوند و لکه های پتشیال را تشکیل دهند راه های درمان کاپیلاریت، راه های خودمراقبتی کاپیلاریت، راه های تشخیص کاپیلاریت

تلانژکتازی ها که معمولاً رگ های عنکبوتی نامیده می شوند، رگ های خونی گشاد شده در لایه بیرونی پوست هستند. تلانژکتازی بسیار شایع است و اغلب در اثر آسیب نور خورشید یا پیری ایجاد می شود. اگرچه آنها می توانند به خودی خود در افراد سالم نیز ایجاد شوند و معمولاً بی ضرر هستند، اما با تعدادی از بیماری ها از جمله روزاسه، اسکلرودرمی، لوپوس، انواع مختلفی از اختلالات ارثی (آتاکسی تلانژکتازی، تلانژکتازی هموراژیک ارثی، خشکی پیگمنتوزوم و غیره)،  یا به دلیل استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدهای خوراکی یا موضعی دیده می شوند. راه های مراقبت از تلانژکتازی ، راه های درمان تلانژکتازی ، راه های تشخیص تلانژکتازی

واسکولیت (Vasculitis) اصطلاحی عمومی است که به گروهی بزرگ و ناهمگن از اختلالات اشاره دارد که با التهاب عروق خونی مشخص می‌شوند. هیچ سیستم طبقه‌بندی یکنواختی برای واسکولیت وجود ندارد، اگرچه زیرگروه‌ها معمولاً بر اساس اندازه عروق درگیر، نوع کمپلکس‌های ایمنی در گردش، و دیگر ویژگی‌های هیستوپاتولوژیک و بالینی دسته‌بندی می‌شوند. در بسیاری از موارد، آسیب به عروق خونی منجر به نشت گلبول‌های قرمز و بروز پورپورای قابل لمس (palpable purpura) بر روی پوست می‌شود. علائم پوستی شایع دیگر واسکولیت شامل زخم‌های پوستی، پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، و لیودو رتیکولاریس (livedo reticularis) است.

توجه به این نکته مهم است که برخی از انواع پورپورا ممکن است نشانه‌ای از وضعیت اورژانسی باشند. انواعی که در اینجا مورد بحث قرار گرفته‌اند، ممکن است در شرایطی که تعداد پلاکت‌ها کم است یا استعداد خونریزی (bleeding diathesis) وجود دارد، بیشتر رخ دهند.

لیکن پلان (LP) یک بیماری پوستی پاپولواسکواموس همراه با خارش است که در آن لنفوسیت‌های T خود واکنش‌گر به کراتینوسیت‌های قاعده‌ای در پوست، غشاهای مخاطی، فولیکول‌های مو و یا واحدهای ناخن حمله می‌کنند. علت این بیماری به طور دقیق مشخص نیست، اما ویروس‌ها، داروها و آلرژن‌های تماسی به عنوان عوامل احتمالی مطرح شده‌اند.

واسکولوپاتی لیودوئید (Livedoid vasculopathy) که به عنوان واسکولیت لیودوئید (livedoid vasculitis) نیز شناخته می‌شود، با پورپورای رتيفورم یا زخم‌هایی بر روی پاها همراه است که ممکن است به آتروفی بلانش (atrophie blanche) پیشرفت کند. واسکولوپاتی لیودوئید ناشی از انسداد عروقی میکروجریان‌های پوستی است که به صورت هیالینیزاسیون عروق و تشکیل ترومب‌های فیبرینی در بررسی‌های هیستوپاتولوژیک ظاهر می‌شود. این بیماری نادر است و شیوع آن به میزان ۱ در ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال تخمین زده می‌شود و در ماه‌های تابستان و دوران بارداری افزایش می‌یابد. این بیماری عمدتاً بزرگسالان جوان تا میانسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، با میانگین سنی شروع بین ۳۰ تا ۵۰ سال و نسبت ابتلای زنان به مردان ۲ تا ۳ به ۱ است.

لیپودرماتواسکلروز، که با نام‌های دیگری همچون پانیکولیت غشایی لیپو، پانیکولیت اسکلروزان، لیپواسکلروز وریدی و هیپودرمیت اسکلرودرمی‌فرم نیز شناخته می‌شود، التهاب چربی زیرجلدی است که معمولاً در اندام‌های تحتانی به علت نارسایی وریدی مزمن رخ می‌دهد. این بیماری به مراحل حاد، نیمه‌حاد و مزمن تقسیم می‌شود. لیپودرماتواسکلروز حاد (کمتر از یک ماه) به صورت پلاک موضعی، بسیار حساس، اریتماتوز و سفت ظاهر می‌شود، در حالی که در مراحل نیمه‌حاد (یک ماه تا یک سال) و مزمن (بیش از یک سال)، به صورت پلاک‌های غیرحساس، هیپرپیگمانته و اسکلروتیک که ممکن است شامل زخم‌های وریدی باشد، دیده می‌شود. لیپودرماتواسکلروز پیشرفته در ساق پا به شکل "بطری شامپاین وارونه" دیده می‌شود، به طوری که قسمت بالایی پا به دلیل ایستایی وریدی مزمن دچار ادم شده و بخش پایین‌تر پا به دلیل نکروز چربی (یا لیپودیستروفی) و زخم‌های مزمن، آتروفی و اسکلروتیک شده است.

زخم‌های ایسکمیک (یا شریانی) نوعی زخم عروقی هستند که به دلیل کمبود خون‌رسانی مناسب به پوست ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها عمدتاً به‌علت پیشرفت آترواسکلروز (بیماری عروق محیطی) یا آمبولی شریانی به وجود می‌آیند. این زخم‌ها بیشتر در پاها دیده می‌شوند، اما گاهی ممکن است در بیماری انسدادی اندام فوقانی مانند سندرم خروجی قفسه سینه (thoracic outlet syndrome) یا پدیده رینود (Raynaud phenomenon) نیز مشاهده شوند.

زخم استاز که به عنوان زخم وریدی نیز شناخته می شود، یک زخم (زخمی که پوست از دست داده است) ناشی از تجمع مایع در پوست  است که به دلیل عملکرد ضعیف رگ به وجود آمده است و به آن نارسایی وریدی می گویند. در نارسایی وریدی، هنگامی که خون به جای بازگشت به قلب از طریق رگ ها، به بافت پوست برمی گردد، مایع از رگ ها به بافت پوست نشت می کند. راه های درمانی زخم استاز (زخم وریدی)، راه های تشخیص زخم استاز (زخم وریدی)، راه های مراقبتی زخم استاز (زخم وریدی)

آنژیوسارکوم‌ها (Angiosarcomas) تومورهای بدخیم و نادر با منشأ سلول‌های اندوتلیال عروقی هستند که به‌شدت تهاجمی می‌باشند. این تومورها ممکن است در هر اندام یا ناحیه‌ای از بدن ایجاد شوند، اما تمایل بیشتری به پوست و بافت‌های نرم سطحی دارند.

هماژیوآندوتلیوما (Hemangioendothelioma) به گروهی ناهمگن از تومورهای عروقی با رفتار بیولوژیکی میانی اشاره دارد که بین همانژیوم‌های خوش‌خیم و آنژیوسارکوم‌های تهاجمی‌تر قرار می‌گیرند. این خلاصه به بررسی چندین زیرگونه هماژیوآندوتلیوما شامل هماژیوآندوتلیومای اپیتلیوئیدی (Epithelioid Hemangioendothelioma - EHE)، هماژیوآندوتلیومای سودومیوژنیک (Pseudomyogenic Hemangioendothelioma - PHE) و هماژیوآندوتلیومای هاب‌نیل (Hobnail Hemangioendothelioma - HHE) می‌پردازد. هر یک از زیرگونه‌های هماژیوآندوتلیوما دارای ریسک متفاوتی برای متاستاز هستند؛ EHE بیشترین تهاجم را دارد، در حالی که HHE کمترین تهاجم را دارد. مقاله‌ای جداگانه به بررسی زیرگونه دیگری از هماژیوآندوتلیوما، یعنی هماژیوآندوتلیومای کاپوزی‌فرم (Kaposiform Hemangioendothelioma - KHE) می‌پردازد که ویژگی‌های متمایز قابل توجهی دارد.